Our brains still look for the sabletooth tiger

Schermafbeelding 2016-07-29 om 17.07.36Soms (vaak) is Engels beter dan Nederlands. Zo’n prachtige zin als deze is lastig te vertalen. Maar wat ermee wordt bedoeld te zeggen, is nog veel interessanter. Ik was onlangs op een conferentie waar ene Patrizia Collard sprak, van wie deze zin afkomstig is. Patrizia is directe collega van Jon Kabat-Zinn. Inderdaad, die ‘goeroe’ in mindfullness. Deze Patrizia had veel interessants te vertellen. Weinig écht nieuwe dingen als je het boeddhisme een beetje kent en Eckhart Tolle graag leest. Maar is het niet de ‘begerige geest’, die altijd maar nieuw wil? En die jachtige, zoekende, begerige geest is precies degene die je tot rust wilt krijgen in mindfulness. Lees “Our brains still look for the sabletooth tiger” verder

Mindfulness in de Sinaï-woestijn

woestijn1De woestijn is een perfecte plek om tot jezelf te komen. Maar ruimte en een stille omgeving maakt nog geen retraite. Je moet richting geven aan wat je doet. Je moet je intentie kennen en vragen durven stellen.

Een goede retraite is een kunst. Het programma en de dagindeling moeten innerlijke stilte faciliteren en je helpen tot jezelf te komen. Het beklimmen van de Mozesberg blijkt dat niet te dienen. Lees “Mindfulness in de Sinaï-woestijn” verder

Mindfulness in company?

mindfulness_in_companyMindfulness een hype? Misschien, maar wel een hype met inhoud. Zelfs in de reguliere geneeskunde erkent men nu dat mindfullness helpt bij de behandeling van klachten. Er zijn verscheidene therapieën, zoals ACT (Acceptance and Commitment Therapy) gebaseerd op mindfulness. Vooral bij behandeling van pijn wordt ervan gebruik gemaakt.

Maar werkt mindfullness ook in company? En hoe ziet dat er dan uit? Lees “Mindfulness in company?” verder

De mind doorzien – tijdens een stilteretraite in Italië

YES_retreatAfgelopen oktober – toen ik nog geen blog had – schreef ik mijn eerste blogpost. Ik was op retraite in de hak van Zuid-Italië. Zes dagen niet praten. Wat een opgave leek, bleek een zegening. Dit is wat ik schreef op de derde dag:

Dit is wennen aan de emel, en dat is hard werken. Normaal kan ik dit niet langer dan een dag, misschien twee dagen. Dan moet ik terug naar een probleem. Dan moet er weer gewerkt worden, een issue opgelost, een pijn gevoeld, whatever. Anders is er niets gebeurd. Als ik wakker word, juich ik niet. Ik zucht. Mijn ego vindt het saai, wil beweging, wil naar huis, wil verandering. Maar de stilte doet me voelen. Ik ga terug naar de vertraging, opnieuw. En weer is er de schoonheid van deze plek, dit landgoed, deze ‘Masseria’. Nog steeds. Op dezelfde plek. Met iedere dag hetzelfde programma.

Een helikopter vliegt op en neer over het landgoed. Is het illegaal wat we doen? Funny ego, funny mind. Pas op dat je hem niet serieus neemt. Je zou hem bijna gaan geloven.